ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18.6.2023
Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας κάνει ένα ταξίδι 50 ετών και τεκμηριώνει το γιατί ζούμε στην καλύτερη Ευρώπη της Ιστορίας
TIMOTHY GARTON ASH. Homelands. εκδ. Bodley Head, 2023, σελ. 384
Η πολιτική ενηλικίωση του Τίμοθι Γκάρτον Ας ξεκίνησε σε ηλικία 18 ετών στην Κρήτη, όταν στις 17 Νοεμβρίου 1973 μαζί με 1.000 Βρετανούς μαθητές, που πραγματοποιούσαν εκπαιδευτική κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, πήρε μια γεύση δικτατορίας με την απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλε η χούντα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είχαν πάντως προλάβει να θαυμάσουν στην Κνωσό την «πρώτη πόλη της Ευρώπης». Εκτοτε άρχισε ο έρωτας του Γκάρτον Ας με την Ευρώπη που διαρκεί μισό αιώνα. Καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών στην Οξφόρδη και αρθρογράφος του «Γκάρντιαν», έχει αφιερωθεί στη μελέτη της Γηραιάς Ηπείρου αποσπώντας βραβεία και εγκώμια. Πολύγλωσσος, έχει επισκεφθεί κάθε γωνιά της Ευρώπης, όπου βίωσε από κοντά τις δραματικές αλλαγές που τη συντάραξαν και συνομίλησε όχι μόνο με τους πρωταγωνιστές της αλλά και με «απλούς άνδρες και γυναίκες που αποδείχθηκαν μεγάλοι». Ετσι ανακάλυψε πως ως αφοσιωμένος Ευρωπαίος μπορεί κανείς να έχει πολλές πατρίδες (ο τίτλος του βιβλίου).
Στις «Πατρίδες» του δεν επιχειρεί τη συγγραφή της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ιστορίας, αλλά αξιοποιεί τη «μηχανή της μνήμης» καταγράφοντας προσωπικές αναμνήσεις και ανεκδοτολογικές εμπειρίες από την «καλειδοσκοπική ταπετσαρία της Ευρώπης», όπως ξετυλίχτηκε στα ταξίδια του. Αυτόπτης μάρτυς θριάμβων και καταστροφών, εντυπωσιακής προόδου και επώδυνων οπισθοδρομήσεων, από τη διεύρυνση και εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την υιοθέτηση του ευρώ, στην κρίση της Ευρωζώνης, στο Brexit και στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό όσων αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δημοκρατία, υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ενάντια στον ευρωσκεπτικισμό που επικρατεί στη γενέτειρά του και δεν κουράζεται να προτρέπει τους Ευρωπαίους να υπερασπισθούν τα κεκτημένα τους.
Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεταπολεμική Ευρώπη αν αγνοούμε την κόλαση που προηγήθηκε. Για την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, στη μετάβασή τους από τη δικτατορία στη δημοκρατία στη δεκαετία του ’70, η Ευρώπη ταυτιζόταν με την ελευθερία. Το ίδιο ίσχυε και για τους Κεντροευρωπαίους και Ανατολικοευρωπαίους μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, που έβλεπαν το μέλλον τους να διασφαλίζεται με την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως και με τους Ουκρανούς σήμερα. Από το 1975 τον ελκύει το Βερολίνο, «γιατί εκεί αισθανόταν ότι παράγεται ιστορία». Στο Ανατολικό Βερολίνο εντυπωσιάζεται από μια καλλιεργημένη ηλικιωμένη κομμουνίστρια, για να ανακαλύψει αργότερα ότι τον κατέδιδε στη Στάζι. Οταν τον Αύγουστο του 1980 πέρασε την πύλη στα ναυπηγεία του Γκντανσκ για να γνωρίσει τον ηγέτη της «Αλληλεγγύης» Λεχ Βαλέσα, δεν φανταζόταν ότι ξεκινούσε μια δεκαετία πολιτικής ανατροπής, «όταν ευθυγραμμίσθηκαν τα άστρα για την ελευθερία στην Ευρώπη», με κατάληξη την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989, τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης δύο χρόνια αργότερα και τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου. Οπως ο αγώνας για μια δημοκρατική Ισπανία διαμόρφωσε τον Τζορτζ Οργουελ, έτσι «η Πολωνία έγινε η δική του Ισπανία». Εκεί γνώρισε και τη σύζυγό του Ντανούτα.
Υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεταπολεμική πορεία της ηπείρου μας αν αγνοούμε την κόλαση που προηγήθηκε.
Μεγάλοι και μικροί ηγέτες
Στο συναρπαστικό οδοιπορικό του συναντάμε μεγάλους ηγέτες, όπως ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Λεχ Βαλέσα, ο Ζακ Ντελόρ, ο Χέλμουτ Κολ, ο Βάτσλαβ Χάβελ, αλλά και πολιτικούς που αποδείχθηκαν μικροί, όπως ο Βίκτορ Ορμπαν. Το 2008 η «ύβρις» ενός υπερτροφικού χρηματοπιστωτικού τομέα υπέσκαψε τα θεμέλια του δημοκρατικού καπιταλισμού και η κρίση της Ευρωζώνης το 2010 ανέδειξε τα τρωτά ενός «κοινού νομίσματος χωρίς κοινό ταμείο» και με τα δρακόντεια μέτρα που επιβλήθηκαν για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας «επιβίωσε μεν ο ασθενής αλλά με κακή υγεία».