Δεν θεωρώ εαυτόν ειδικό σε θέματα πολιτικής δημόσιας υγείας (για να καθησυχάσω κάποιους φίλους, που με είδαν τον τελευταίο καιρό να ξιφουλκώ κατά διαφόρων αυτόκλητων (μη) ειδικών που μας κατακλύζουν με κοινότοπες ή και καταστροφολογικές προβλέψεις). Συμβαίνει απλώς να είμαι, για πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, μέλος του ΔΣ (και εναλλάξ να υπηρετώ τις θέσεις προέδρου και αντιπροέδρου) του ταμείου περίθαλψης των υπαλλήλων της ΕΕ, ενός μικρού ταμείου 130.000 ασφαλισμένων, που όμως καλύπτει συναδέλφους τοποθετημένους σε πάνω από 150 χώρες. Μία από τις κύριες μέριμνές μας είναι η οικονομική επιβίωση του ταμείου σε περίπτωση πανδημίας, κυρίως μετά τις εμπειρίες της γρίπης των χοίρων και των πουλερικών.

«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» Δημοσθένης …ή όπως τραγουδά η Αλκηστις Πρωτοψάλτη τούς στίχους της Νικολακοπούλου «αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα». Αρκεί να μη μείνουμε στο χειροκρότημα! Και ελπίζω ότι όταν όλο αυτό με τον κορονοιό περάσει, κάποιοι θα καθίσουν να κάνουν τον απολογισμό τους γιατί φτάσαμε ώς εδώ και ακόμη περισσότερο τι τελικά είναι ουσιώδες και τι όχι.

Πέραν του χειροκροτήματος ευελπιστώ ότι κάποιος θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, θα ξαναφτιάξει τη φυσική και αξιοκρατική ιεραρχία της κοινωνικής συνεισφοράς και θα ανταμείψει τελικά τον καθένα ανάλογα με τη συμβολή του στη γενική ευημερία. Τον γιατρό π.χ., τον υγειονομικό! Και θα εκφραστεί ρητά ότι τα κέντρα υγείας, τα νοσοκομεία είναι εκ των «ων ουκ άνευ», αντίθετα με πολλά άλλα που μπήκαν στις συνήθειές μας, αλλά με τα οποία τελικά μπορούμε να ζήσουμε «άνευ».

Copyright © 2016 Koinonmagniton.com - All Rights Reserved. Designed By www.squaredesignstudio.gr